Auteursarchief: klsnijder

“Al nagedacht over anticonceptie?”

De deurbel ging, we waren nog heerlijk met z’n 5-en thuis. Ewoud, Gwendy, ik en de twee dames van de kraamzorg. Echt super dames trouwens hoor, we kregen de vraag of we er een stagiaire bij wilden, nou geen seconde spijt van gehad. Maar goed de deurbel ging. Er staat een jonge vent voor de deur, een bruine aktetas en hij stelt zich voor als onze huisarts.

Ik kende de man niet, maar sinds de verhuizing, de wens van het zwanger worden en dat m’n oude huisarts uut Sibboern met pensioen ging ben ik maar eens ‘verhuisd’ naar een doktersclub in de stad. Daar zitten meerdere dokters in de maatschap en nu net die ene die ik wel 1 keer gezien had was met pensioen gegaan. Nou deze jongeman kwam dus even langs om te kijken hoe het met de kleine gaat. Maar toen die de kamer binnenkwam kon ik merken dat de drie aanwezige dames wel heel erg gecharmeerd waren van deze verschijning. Ja een jonge vent, 3 dagen oude baard schat ik, geen grammetje vet op z’n lijf, houtbakkersshirt etc. De dames waren er dol op.

Hij kwam Ewoud even checken, heeft heel kort even naar z’n ademhaling geluisterd. Het voelde net zo als dat ik bij een autodealer even tegen een band aanschop om te kijken of het goed is. Je weet dat het enigszins wel goed is maar ach heel veel heb je er ook niet aan. Toen de man de kleine had gecheckt draaide die zich naar ons, vroeg hoe de bevalling gegaan was en daarna kwam de vraag of we al nagedacht hadden over anti-conceptie.

Mijn eerste, INTERNE, reactie was zoiets van daar ben je dan iets te laat mee. Maar hij bedoelde het vrij serieus, ja want je wilde toch na een paar maand niet gelijk al weer zwanger zijn, dus maar even een rubbertje erom. Ik dacht nog, deze man heeft van huis uit het geloof in elk geval niet meegekregen. Maar ja we hebben gezegd, goeie tip, we doen het wel even rustig aan. Daarna ging de beste man weer weg en waren de dames in elk geval nog een paar uur van slag.

Maar de zorg is dus super geregeld, ja wellicht hebben wij geluk gehad hoor en loopt dit bij alle anderen super mis maar hier ging het super. De twee aardige dames hebben ons opgepikt vanaf het ziekenhuis, een warme overdracht noemen ze dat. We mochten in het ziekenhuis blijven overnachten omdat het al laat was toen ze klaar waren met de ‘naweëen’ van de operatie. Niet dat je lekker ligt hoor in zo’n ziekenhuis, ik mag uiteraard niet op een ziekenhuis bed liggen want dat kost geld. Nee ik mocht op een stretcher die gemaakt is voor mensen die maximaal 1.80m zijn.

Maar ik klaag niet hoor, absoluut niet. Ook niet omdat we om de 2,5 uur onze wekker moesten zetten om de kleine te verschonen, te temperaturen en aan de borst te doen. Dit onder begeleiding van de nachtzuster. Nee ik klaag niet omdat ik als man net de geboorte heb meegemaakt dus echt diep en diep respect heb. Dat had ik al natuurlijk want ondanks dat ik zelf ook wel een klein beetje ervaring heb met het mee tillen van wat extra gewicht in de buik, een kleine meedragen is toch wel wat anders.

De volgende ochtend gebeld met de kraamzorg, als u ooit nog één goed adres zoekt Het Groene Kruis, en een uurtje later waren de twee dames er. Jep inderdaad inclusief stagiaire. Wat we uiteraard prima vonden, iedereen moet het leren tenslotte en ja 4 handen kunnen meer dan 2.

En in het begin kijk je best wel gek aan tegen de kraamzorg. Ik bood ze koffie of thee aan, liet ze het huis even zien en daarna pakte ze de wasmand en begonnen ze met de hulp. Dat ik dacht van verdomme waarom heb ik m’n nog niet gestreken overhemden tijdelijk even weggehangen. Dit is m’n kans. De dames zijn echt geweldig, kijk die huishoudelijke hulp hadden we nog wel gered. Maar de opstart, begeleiding en tips over de kleine was echt briljant.

Want de kleine man kwam redelijk misselijk uit de bevalling. Dat het die vast van z’n vader want die is ook niet zo dol op achtbanen, zeker niet als ze over de kop gaan. En tijdens de zwangerschapstraining heeft de aardige trainster vaak genoeg voorgedaan hoe de rit van een kleine van baarmoeder tot exit eruit ziet. Thats a hell of a ride.

Maar misselijk dus, kortom hij had weinig dorst, sliep niet echt heel denderend en het aanhappen op de borst ging nog niet goed. Daarnaast had die ook nog niet geplast en ja dat moest eigenlijk wel binnen 24 uur. Shit denk ik dan, verdorie er zal toch niets mis zijn met onze kleine man. Ach zei de kraamzorg, na de eerste 24 uur kijken ze het altijd nog een tweede 24 uur aan en daarna mag die even voor controle.

En gelukkig tijdens de eerste nachtelijke verschoning thuis kwamen we erachter dat het verstandig is om bij het luier wisselen even een doekje te leggen over één bepaald onderdeel van Ewoud. Hij heeft mama bijna geraakt, het bureau zat eronder maar wat boeide het, hij heeft geplast. Op naar de volgende uitdaging.

Dat was die van het niet zo goed aan de borst willen drinken. Omdat het menneke al een kleine 2 dagen zonder eten zat, papa zou gek worden, mochten we hem tijdelijk even bij voeden. Dus dan word je als papa op boodschap gestuurd, eerst naar het Groene Kruis gebouw voor een ‘huurkolf’ en daarna richting een supermarkt om een aantal zakjes melk te halen. En nee dit hoefde niet gelijk een hele doos te zijn, want dat was zonde van het geld, nee een klein doosje met 3 zakjes was eerst genoeg. Nou na 4 winkels denk je bij jezelf, ach ik kan die hele stad wel blijven doorrijden maar aan benzine heb ik die grote doos er nu bijna uit, kortom haal die doos maar.

Maar ook daar had die weinig zin in. Uiteindelijk kwam de verloskundige en werd er overlegd of wellicht z’n tongriem niet lastig zat te doen waardoor de kleine niet goed zou kunnen aanhappen en zuigen. Ja dat was simpel op te lossen door dat vliesje wat door te knippen, niets engs. En in m’n hoofd ga je gelijk nadenken over scenario’s en ja ach al vrij snel denk je van ja het klinkt logisch, laten we maar eens kijken. Gelukkig zei de verloskundige, niets aan de hand, we kijken het eerst even aan.

En warempel de kleine man begon ’s nachts ineens goed te reageren op de extra voeding. We moesten het wel via het zogeheten vingervoeden inbrengen. Dat is dat je een pink in z’n mond stopt, dan gaat die daar op sabbelen, als beloning spuit je dan voorzichtig ook wat melk naar binnen, via een spuitje en een slangetje dat in z’n mond zit. En warempel de 20cc was toen zo naar binnen. En na een nachtje had de jongeman wat meer energie. Hij begon zelfs goed te happen richting de borsten, net papa.

Nou ondertussen drinkt die als een malle, is die in 2,5 week al een half kilo gegroeid ten opzichte van z’n geboortegewicht en doet die het gewoon goed. Zijn we trots op de kleine man en kunnen we na iets meer dan een week zonder kraamzorg met een trots gevoel naar onszelf kijken. Tot nu toe kunnen we het best aan. Af en toe wat rooie oogjes vanwege een klein beetje slaaptekort maar dat komt allemaal best goed.

Ach en ’s avonds trekken we het tegenwoordig al weer tot 21:00 uur. Dus dat is best knap, nog even en ik kan de 2e helft van een champions league wedstrijd uitzien zonder dat ik in slaap val! But it’s worth it all!

Daar is die dan

Het was zondagochtend 25 maart om 05:30 uur dat Gwendy me wakker maakte: “Ik denk dat het is begonnen”. Nu is Gwendy sinds vorig jaar weer fan van de Formule 1 en ja om 0530 begint de Ziggo voorbeschouwing maar ja Robje Kamphues heeft bij mij afgedaan dus die hoef ik niet te zien. Ja Robje was vroeger grappenmaker, ging andere mensen foppen en toen Bart de Graaf hem even aanpakte toen deed die kinderachtig. Dat deed die later ook toen Geenstijl even langskwam (link), kortom afgedaan.

Goed back to business, ik had natuurlijk direct al wel door dat Gwendy me niet wakker had gemaakt omdat de F1 eraan kwam, nee het was zover. De voorspelling van oma gaat uitkomen, tenminste de weeën waren om 02:30 uur ’s nachts (zomertijd) begonnen, dus m’n oma krijgt een extra kadootje. Oma is op 25 maart jarig en zei al maanden geleden, ‘leutje jong wordt geboren op mien verjoardag’ (maar dan op z’n Gronings). Want het normale kadootje lag al achter in de auto, een mooi paasstukje voor op tafel. Ja een mooi kado voor iemand die 92 wordt.

Ik vraag hoe het ermee staat en krijg dus te horen dat Gwendy al een drietal uren op is. De weeën onregelmatig begonnen maar nu toch wel vrij regelmatig zijn en om de drie minuten. Kortom het was tijd om snel te douchen, het ziekenhuis te bellen (we gaan klinisch bevallen vanwege de trombose medicatie van Gwendy) en daarna die kant op te rijden. Verder waren we namelijk klaar, de vluchttassen (uiteraard past het niet allemaal in 1 tas) staan klaar, de auto is voorbereid (onderstel van het kinderzitje zit stevig vast geplaatst), kortom we zijn er klaar voor.

Dan sta ik op, op dat moment merk ik dat m’n lijf het best wel spannend vind. Zodra ik dat besef merk ik dat ik het zelf ook spannend begin te vinden. De weken ervoor had ik daar eigenlijk nog geen last van, zoals een projectmanager was het traject opgepakt, alle checklists waren afgewerkt dus we waren er klaar voor. Geen probleem. Maar nu kwam het er op aan, This is not a drill people, we’re bringing another human being onto this world!

Ik loop naar de keuken, drink wat water en zie m’n handen trillen. Bij de speciale mannensessie van de Oh Wee cursus hebben we geleerd dat wij er als mannen op dat moment moeten staan, aangeven dat de dames het goed doen, alles even slikken wat er over je heen komt, dat ook weer gaan vergeten, dat ook echt beloven dat je dat gaat vergeten als je helemaal de huid wordt volgescholden en er dus gewoon staan. Kortom ik heb kort in m’n hoofd de video’s afgespeeld van al m’n mindfullness trainingen, yoga lessen, ying-yang sessies, zen zen video’s. Daarna maar even rustig tot 100 geteld, nog een glas water opgedronken en bedacht van it’s showtime bitches here we go!

Op dat moment meldt Gwendy dat de vliezen net gebroken zijn, ze is dan gelukkig in de badkamer en loopt even naar mij toe. Er komt op dat moment een wee en dan komen we erachter dat er met elke wee wat vruchtwater meekomt. Kortom even snel met een handdoek de vloer dweilen, Gwendy onder de douche gezet, tassen bij de deur gezet, en daarna het ziekenhuis gebeld. En omdat de weeën best snel achter elkaar kwamen mochten we ook gelijk komen.

Om 06:16 knallen we met de auto richting het ziekenhuis. Dit is 1 x links, de weg uitrijden, dan linksaf richting de rotonde, die nemen we 1 x rechts, dan rijden we al langs het Martiniziekenhuis. Kortom we waren om 06:30 binnen in het ziekenhuis en gingen rustig richting de verloskamers. Daar werden we opgevangen door de verpleegkundige, die melde dat het druk was maar dat kamer 04 voor ons was, dat we maar net moesten doen of we thuis waren en dat ze ons zo zal helpen.

Ik zal de details van de bevalling achterwege laten. Heb ook niet live mee getwittert of wat dan ook. Nee gewoon rustig Gwendy begeleiden en ondersteunen door de weeën heen. Die worden steeds regelmatiger en heftiger, dat kon ik zien op de monitor waar ze aanlag. Deze mat de hartslag van de baby en de hardheid van de buik. Zodra er een wee aankwam kon ik het zien op het scherm en Gwendy begeleiden. In de vorige blog heb ik gezegd dat de gevolgde zwangerschapscursus geen puf cursus was, nou dat heb ik ook even geweten. Ja even, want na 2 keer heb je het wel door, twee keer normaal uitpuffen, 1 keer wat heftiger en dan inademen.

Goed even vooruit spoelen, de kleine is geboren om 16:19 uur. Een kleine anderhalf uur van te voren hebben we de familie even ingelicht dat het er nu toch wel aan zat te komen. ’s Ochtends had ik nog een appje gehad van m’n moeder, of en wanneer we naar oma’s verjaardag gaan. En dat we dit alleen moesten doen als het kon hoor. Nu heb ik mezelf ooit eens voorgehouden om niet te liegen, dus was mijn antwoord ook keurig. We hadden ’s middags in de planning staan. Dat antwoord wekte geen argwaan, ik heb niet gelogen en moeders zit dus nog niet in spanning. Mooi.

Toen in de twee whatsappgroepen en 1 via FB messenger, maar even een kort berichtje, we zijn in het ziekenhuis in de bevallingskamer. Zodra er wat te melden is laat ik het weten. Daarna de telefoons op stil gezet en Gwendy verder geholpen met puffen. We werden ondertussen geholpen door een Co-assistent die die ochtend aan het meelopen was op de afdeling. Zij heeft ons goed door de laatste drie uren van de weeën gekregen. Want tot die tijd kon Gwendy nog wat rondlopen, nog lekker douchen, maar daarna moest ze toch gaan liggen en kon het gaan beginnen.

Nogmaals, de details bespaar ik één ieder, maar na een korte bevallingsperiode van 20 minuten werd Ewoud op de borst van Gwendy gelegd. Er kwam geluid uit, alles zat erop wat er op moest zitten, dus dikke prima. De camera heb ik er op dat moment ook maar weer bij gepakt en heb wat foto’s gemaakt. Mocht daarna de navelstreng doorknippen en Gwendy werd even netjes weer opgelapt door de behulpzame toppers van het Martiniziekenhuis.

Half uurtje daarna heb ik maar eens een berichtje richting familie gestuurd, ‘We bellen straks even, maar hierbij het bericht dat Ewoud is geboren. Moeder en zoon maken het goed, hierbij een tweetal foto’s.’. Toen weer de telefoon op stil en ben ik gaan zitten in de stoel. Kreeg Ewoud in m’n handen en dan begint het. Goddorie, dit is ‘m. Mijn zoon, hoe zat dat ook alweer met vasthouden, voorzichtig met het nekje, ligt die wel lekker, maar ook het gevoel van verdomme het is gelukt. Het traject van 2,5 jaar (ja het was geen olifantendracht of iets degelijks, maar vanaf moment serieuze start om een kleintje te krijgen tot nu) is afgerond en nu begint het.

Nu ben ik een gozer die af en toe wel eens een stoere grote bek heeft, sommige zouden me beschrijven als een aardig lief ventje die wel eens een klein grof mondje heeft… Maar verdorie wat een respect heb ik voor dit wonder van het bevallen. En nee dit zeg ik niet omdat ik nu na bijna een week, met weinig slaap, nog steeds super blij & verliefd ben, nee ik zeg het gewoon, het is echt wel een tikkie heftiger dan de mannengriep.

There I said it!

 

And now we wait

Tsja dan is het ineens wachten geblazen. Gwendy heeft zwangerschapsverlof, alle dingen van de checklist zijn gekocht, dan wel besteld of krijgen we van vrienden. Kortom we zijn er eigenlijk wel klaar voor. Spullen staan d’r, alles is gewassen en noem het moederlijk instinct maar de strijkijzer was ook ineens niet meer ingewikkeld. (wel voor mijn overhemden overigens) Dus kleintje, kom op maar.

Ja ik zeg kleintje want we hebben eigenlijk geen koosnaampje. Wel een echte naam maar die heb ik de vorige keer al redelijk weggegeven in de blog. Twee hebben het zeer snel geraden en toen hebben we de boel maar weer wat aangepast :). Blijft het voor de rest alsnog een verrassing. Maar nee een koosnaampje hebben we dus niet. Gewoon de kleine jongen/meid en die komt vanzelf, hopen we. En anders dan komt die alsnog.

Nu zou het best kunnen dat de kleine er wat langer over doet dan normaal gesproken. Als ik even naar mezelf kijk, volgens mij kon ik pas zonder zijwieltjes fietsen toen ik al op de basisschool zat, een veterstrikdiploma heb ik nooit gehad en het serieus werk maken van het vrouwelijk geslacht is ook op redelijk late leeftijd nog eens opgestart. Waarbij ik gelukkig Gwendy tegenkwam want anders vrees ik echt dat ik me had laten omscholen tot boer en een brief had gestuurd aan Yvon Jaspers.

Nu we het kort even over boer zoekt vrouw hebben, wat ontzettend ruk voor boer Olke en voor z’n vrouw natuurlijk. Potjandorie heeft die eindelijk een leuke vrouw, niet die blonde golddigger, maar echt een leuke vrouw. Hoorde je in de kerstuitzending dat ze die vreselijke ziekte had, maar deze gelukkig had verslagen. Maar helaas heeft de ziekte het alsnog gewonnen. Vreselijk. Van het voorjaar een nieuwe serie van Boer Zoekt Vrouw, de tiende en waarschijnlijk de laatste op de NPO. Die moet zich meer richten op serieuze meuk en minder op dit soort groot entertainment. Aangezien ik praktisch nooit meer NPO kijk (los van De Mol –> JAN!!!, Luizenmoeder en ’t journaal) mag ’t van mij allemaal.

Terug naar de realiteit. Ik was dus geen snelle met sommige dingen en ach als die kleine iets van mij heeft dan kan het best zijn dat hij/zij nog even lekker rustig blijft liggen. Over de moeder natuurlijk niets dan goeds, dus daar ga ik nu niets over zeggen. Nee, wil graag de komende weken rustig doorbrengen.

We mogen nu wekelijks naar de verloskundige. Het voordeel dat je in het ziekenhuis loopt, medische grond (zie 1e blog), is dat je elke keer weer even kan kijken naar de kleine. En die groeit goed. Nu tik ik bijna de 2 meter aan en Gwendy net de 1.60, kortom dat zal wel bij mij wegkomen :). Maar de kleine zit continu binnen de lijntjes maar dan wel aan de bovenkant. Ze dachten zelfs nog even aan zwangerschapssuiker maar de test wees uit dat dit niet het geval was. Dit laatste had ik overigens even anders moeten spelen met de arts. Als ik namelijk naar de lading chocola, snoepgoed en toetjes kijk wat op dit moment op de niet bekende verstopplekjes ligt dan was het ook prima als daar iets van naar een hogere kast (boven de 1.80 :)) had gemoeten van ome dokter. Ach die extra pondjes lopen we er straks wel weer af, ja ik zeg WE want ik doe lekker mee.

Maar we klagen niet, tuurlijk nu we richting 38e week gaan komen er wat pijntjes, is het her en der even lastig met slapen en zijn sommige dagen ook even moeilijk. Maar daar hoor je mij als vader niet over. Nee daar slaan we ons wel doorheen die laatste paar weken. Nou de vluchttas is ingepakt, nee dat is geen tas voor mij met al m’n kleren, geld etc. om te zeggen van Houdoe. Nee de vluchttas daar zitten alle zaken in die je nodig bent voor als je richting ’t ziekenhuis mag voor de bevalling. Het belangrijkste van de lijst (die overigens 4 jaar oud is want ze spreken nog over een videocamera of fotocamera) is een 2-euro munt. Jawel een ouderwetse 2-euro munt. Die heb je nodig voor de rolstoel.

Anyway we wachten af, tot het moment dat Gwendy wat voelt, ik daarna gebeld wordt en het circus gaat beginnen. Kunnen we ondertussen nog even verder puzzelen op een eventuele 2e of 3e naam, het geboortekaartje, plus ons nieuwe huis dat ook over een paar week wordt opgeleverd. Waarom zou je dingen ook gewoon niet tegelijk doen tenslotte.

Wow, #zwangerschapstraining is echt leuk

Echt het klinkt gek en alle mannen zullen me niet geloven, maar het is echt leuk. Tuurlijk de eerste keer dat je daar zit in zo’n vergaderzaal van zo’n vierkant pand waar je kraamzorgtoko huisvest voel je je gek. Als dan de jonge blonde juf ook nog even vraagt of je bij het voorstellen wilt aangeven of je er vrijwillig zit of dat je verplicht mee moest, dan weet je het. Dit is gewoon om even te laten zien wie er nu de baas is. En dat is prima, tuurlijk zeggen we allemaal dat we er vrijwillig zitten, tuurlijk. Je denkt toch niet dat je in een hok met 6, met hormonen van de teen tot de tepels gevulde, zwanger vrouwen gaat zeggen dat het een verplicht nummertje is en je liever op de bank lag Voetbal Inside te kijken. Tuurlijk zeg je dat niet. En na de 2e les denk je dat ook niet meer….

Want er komt een moment in de zwangerschap dat de verloskundige zegt van hebben jullie al nagedacht over een training. Dan komt een riedel wat ze allemaal zelf aanbieden en wat handig is. Aangezien de zwangerschap zeer voorspoedig verloopt, veel van de zaken van de ‘checklist’ binnen zijn, is het inderdaad tijd om eens een training te boeken. De zorgverzekeraar betaald 90% van de kosten, dus ja laten we dan maar de ‘Oh jee, een wee’ cursus boeken bij het Groene Kruis. Die worden om de zoveel tijd gegeven op allerlei plekken in de provincie en op 2 plekken in Groningen. Lui als we zijn pakken we natuurlijk de locatie het dichtst bij ons huis en schrijven we ons in. De cursus bestaat uit maar liefst 6 avonden, waarvan de partners de laatste 3 keer mee mogen.

Op het moment dat je als man verteld op je werk dat je vader wordt, dan komen de verhalen naar voren hoor. Sowieso behoor je zodra je bekend hebt gemaakt dat je vader wordt ineens tot een nieuwe groep. Een groep intimi die elkaar verteld hoe het bij tot het moment van conceptie, de zwangerschap zelf en de geboorte is gegaan. En echt alles wordt gedeeld, dat je denkt van meid of kerel dit had ik echt niet willen weten. Gewoon enige afstand was goed geweest, maar je gaat erin mee en langzaam aan komt het in je systeem.

Uiteraard is het de natuur z’n manier om ook te zorgen dat je als man een beetje wordt klaargestoomd. Bij de vrouwen gebeurd dat natuurlijk door de hormonen en geloof me die kunnen redelijk huishouden. Ik zal niet in details treden maar er zijn bepaalde momenten waarop je beter geen televisie kan kijken, want zelfs Animal Planet of een leuke comedy serie geeft dan al aanleiding om te huilen. Dus ik sta vrolijk te koken in de keuken, hoor wat gesnik, denk ik loop even naar de kamer. Wat is er aan de hand schat, “De pinguïn is z’n moeder kwijt”… Of we kijken naar de serie Young Sheldon, wat overigens een echte aanrader is, het jongetje gaat even uit logeren en ja hoor daar zijn de tranen weer. Dat je soms denkt van weet je wat, we zetten de tv uit en gooien er wat muziek op. Tot André Hazes voorbij komt, de tekst klinkt “Dan is je vader er misschien niet meer” en daar gaan we weer. Goed het hoort er allemaal bij.

Dus om de mannen wat rust te geven in elk geval is er dus een zwangerschapscursus. Zijn er avonden om uit te leggen hoe borstvoeding werkt en kan je een rondleiding krijgen over de bevallingskamers van het ziekenhuis. Dat laatste is trouwens een absolute aanrader en goeie service vanuit het Martiniziekenhuis Groningen! Maar terug naar de ‘Oh jee, een wee’.

De setting is dus als volgt, een vergaderzaal met 6 zwangere vrouwen, 6 kerels die geheel vrijwillig zijn meegegaan en een aardige juffrouw die de training geeft. Er zijn koekjes, er is koffie (voor de mannen) en thee voor de vrouwen. Les 3, de eerste waar wij als mannen bij mogen zijn, begint met een powerpoint. Hoe gaat de bevalling in z’n werk. En naast filmpjes, plaatjes heeft de juf ook materiaal mee. Dus een voorbeeld bekken, voorbeeld baby die er doorheen past, die ondertussen nog een paar keer draait en dan door een gaatje van max 10 cm groot eruit komt. Dit wordt dus vaak voorgedaan, dus de baby gaat door het bekken, draait ondertussen z’n lijf, maakt een beweging die ik in elk geval niet na kan doen en klimt er dan uit.

Wat er dus in theorie allemaal eenvoudig uitziet. Zo’n cursus is natuurlijk een beetje vreemd. Er schieten namelijk regelmatig opmerkingen door m’n hoofd, die ikzelf zeer grappig vind, maar ik snap ook dat als ik zo’n opmerking maak ik dus gewoon 7 dames tegen me heb. Dat ik die avond op de bank kan slapen en de vraag is dan ook is het het waard. Dit is weer een beetje het herprogrammeren van de man. Dus je houdt je in, je let op, gaat dingen onthouden tot het moment van de openbaring. De openbaring dat je denkt van verdomme meid je hebt gelijk. Het moment dat je discussies over #meto, politiek, groepen die zich achterstelt voelen, etc ineens vergeet. De openbaring waarin de juf zegt “Ja dames, je moet maar zo denken pijn is fijn en onthoud jullie lichaam is hiervoor gemaakt”.

Op dat laatste heeft ze natuurlijk ontzettend gelijk, maar als ik dit in wat voor context dan ook zo zou zeggen, dan komt het echt niet goed. In die zaal werd ik gefileerd, op social media zou je ‘viral’ gaan en tenzij je in de buurt van Kampen/Staphorst bent op elk dorpsplein worden tentoongesteld als kwade man. Maar nu zegt de juf het, ook nog eens op een manier dat je als man denkt van verdomme dit kon nog wel eens erger zijn dan de griep. Maar ook op zo’n manier dat je als zwangere denkt van wow ik kan het, we gaan over vuur lopen.

Dat is wel het goeie van de training, de reden dat ik dus positief ben. Het verteld heel mooi wat er gaat gebeuren, wat er kan gebeuren (aan de goeie en minder goeie kant) en wat je daar bij kan doen. Wat je als man moet doen en wat je als vrouw moet doen. Dat is mooi, het is gelukkig geen ordinaire training puffen. Of dat ze je leren dat je een hele boekhouding moet gaan bijhouden voor de weeën, nee daar zijn gewoon apps voor. Nee gewoon een training zoals het anno 2018 zou moeten. En da’s mooi.

Terwijl ik dit schrijf zitten we in week 33 en moeten we dus nog 1 maand, 20 dagen, 7 uur, 50 minuten en 55 seconden (volgens de app). Hebben we de meeste spullen in huis, het langst was het wachten op de kinderwagen (bijna 11 weken) en is het tijdelijk kinderkamertje klaar. Ja tijdelijk want ons nieuwbouwhuis is natuurlijk nog niet klaar… Ander verhaal, andere blog. We weten ondertussen ook wat het geslacht is, dat houden we nog even geheim (voor zover dat lukt hé schatje :)), plus de naam is ook redelijk bekend.

En dan schrik je! Twee streepjes

Ontzettend vreemd maar ergens in het achterhoofd wist ik het al. Het kon wel eens zover zijn. Een beetje onwennig pakte ik na de verplichte wachttijd van een paar minuten het kunststof dingetje beet. Je weet toch dat het in contact is geweest met dat spul wat je normaal gesproken snel doorspoelt dus als man is het toch wat apart. Maar goed, ik pakte en keek. Er stonden warempel twee streepjes. Het was zo ver. Het was eindelijk gelukt, het circus gaat beginnen.

Die middag was het eigenlijk al een beetje routine geworden. We waren weer in de periode dat er getest kon worden. De ongesteldheid was nog niet aangetreden kortom het zou kunnen. Maar ja na zoveel maanden proberen denk je toch van het wordt hem niet meer. De optie van er is wat mis hadden we al uitgesloten doordat we de medische route al hadden doorlopen. Daar kwam uit dat alle seinen op groen stonden, niets mis en vooral doorgaan. Mocht het dan in januari nog niet gelukt zijn dan mochten we weer terugkomen.

Die middag pakte ik uit de kast een test. Deze test had ik van collega en vriend Patrick gekregen. Afscheidscadeau omdat ik geen voorzitter meer was van de OR, kon ik me nu focussen op andere zaken. Schatje is het ook. Maar goed de test was een andere test dan dat we normaal hadden, maar ja us ben zuunig dus de test maar gebruikt. De test gaf naast het bekende teststreepje een heeeeeeel erg vaag tweede streepje. Maar dus heel vaag, de instructie zegt dan dat je even moet wachten en het dan nog eens proberen.

Die avond gingen we uit eten bij één van de beste vriendinnen van Gwendy, we mochten boeken komen uitzoeken omdat ze ging verhuizen nach Deutschland en wat minder spullen wilde meezeulen. Tijdens het etentje was eigenlijk wel wat vreemd, want Gwendy maakte wat aparte opmerkingen dat ik dacht van meid wat is er aan de hand. Maar goed, na afloop van het etentje toch maar even langs de Kruidvat onze normale test halen. Want we wilden het nu toch wel zeker weten.

En jawel dus na een paar minuten stonden daar mooi 2 streepjes. De uitslag gefeliciteerd u bent zwanger! We staan en hangen wat tegen de bank aan, wat vochtige ogen (zat iets in de lucht denk ik) en hielden elkaars handen vast. Potjandorie we worden ouders. Een snelle berekening leerde ons dat de kleine ergens in maart zou komen, dat kwam dan qua nieuwbouw huis net mooi uit (dit was nog voordat de planning naar achteren is geschoven). Maar wat nu, eerst maar even rustig op de bank zitten, een borrel inschenken. Eehhmm ja voor één persoon dan. Morgen maar een afspraak maken met de huisarts, want dat was tenslotte wat de beste vrouw gezegd had toen ze voor ons een paar maand geleden het medische circus in gang had gezet.

We moesten sowieso langs de huisarts want Gwendy had nog bloedverdunners in verband met twee maal een geval van trombose. Deze pillen mochten sowieso niet meer vanaf de zoveelste week zwangerschap en zodra we wisten dat er een kleine zou komen moest er vitamine K geslikt worden de eerste paar dagen. Dan zouden we vast van die beste man wel horen hoe het verdere traject eruit zou zien. We zouden het in elk geval de eerste tijd nog even stil houden voor vrienden en familie, want ja je wil toch eerst even de 12 weken afwachten. Dit laatste hebben we toch 4 dagen volgehouden!

Bij het schrijven van dit stuk zitten we in de 18e week en geven alle echo’s en onderzoeken goede vooruitzichten. Kortom het nieuws mag bekend worden, het leven van een paar keer in de week naar de bios, lekker lange stedentrips, luie of actieve vakanties, weekendjes op de bank, etc. zijn voorbij. De komende periode zal ik proberen regelmatig een stukje proza te dichten over de vorderingen.

BZV S09E01 Jetzt geht los

Een sombere warme zondagavond, KLM is net gestart met de werelddeal weken en na gisteravond denk ik dat ze wel een paar extra post charters kunnen reserveren voor Zambia maar ik loop vooruit op de zaak, het is weer tijd voor een nieuw seizoen Boer Zoekt Vrouw.

De periode van rust is voorbij, Yvon vond dat de (social) media iets te hard en te vaak bezig was met #BZV. Die zielige boer Geert die keihard als geile Geert werd neergezet, of hoe er omgegaan werd met Janko of Bertie. Tsja de boeren deden het tenslotte voor de liefde en niet voor het geld. Succes trouwens Geert met je nieuwe carrière als zanger :).

Goed 5 boeren, 5 maar? Ja het is de Internationale editie van Boer Zoekt Vrouw. Yvon mag dus weer de wijde wereld in. Leuk voor haar en ook wat minder voor ons. Want het is toch leuker om met de 5 populairste boeren verder te gaan, ook nog in eigen land. Dan vertrekt er nog eens een kandidaat naar huis, of word Yvon erbij gehaald als het mis dreigt te gaan. Nou ja we moeten het er maar mee doen. Gelukkig heeft de KRO / NCVR wel goed uitgepakt met de boeren.

Boer 1 is Olke, 51 jaar en woont in Texas. Is blij dat die in Texas zit, er zijn hier gewoon minder regels, dat is altijd prettig voor een boer, dames bereidt u maar alvast voor. Olke heeft 1400 melkkoeien, wat slachtkkoeien en ongeveer 15 Mexicanen aan het werk. Kortom hij heeft zich mooi aangepast bij de gemiddelde buurtgenoot. Olke heeft uit een vorig huwelijk een drietal kinderen, die genieten van het zwembad naast het huis. Olke praat wat lastig, maar dat is ook logisch. De beste man is opgegroeid in Friesland en is daarna vertrokken naar Texas. Ben je de ene ’taal’ net afgeleerd krijg je alweer last van de invloeden van de andere ’taal’.

Boer 2 is Herman, 24 jaar en zit nu samen met z’n ouders + zusje in het mooie Frankrijk. Net iets onder Parijs. Herman heeft wat moeite om zichzelf helemaal te vinden en te laten gaan in het mooie Franse dorpje. Hij is ook een jaar later die kant opgegaan, z’n ouders waren er toen al en alles was dus al geregeld. Hij kwam weer in een ‘gespreid’ bedje. De reden dat Herman een jaar later kwam is omdat die z’n studie in Leeuwarden (lees Mavo) heeft afgemaakt. Yvon was trouwens ook niet al te vrolijk bij Herman en dat komt omdat het geld niet meer tegen de balken aanklotst bij de KRO/NCRV. Yvon moest verdorie gewoon met de trein die kant op. Damn. Anyway Herman kan taarten bakken, speelt iets met koper in de plaatselijke Zonnebloem band is heel aardig maar heeft even die levenspartner nodig die hem verder helpt.

Boer 3 is de hunk van het seizoen. De reden waarom de producers waarschijnlijk weer een internationale aflevering wilden maken, want damn we hadden vrijdag aandelen TNT/POSTNL moeten kopen want dit gaat me een hoop brieven opleveren. Zelfs ik als heteroseksuele man hield het bijna niet droog. Mark ziet er leuk uit, heeft een kwekerij, voorziet een heel dorp van werk, heeft een groot huis, boot, hond, auto en draait in één week meer omzet dan 1 Nederlands vissersbedrijf. Maar zit die ’s avonds gelukkig op z’n serre aan de waterkant, nee hoor. Mark denkt van hoe zou het hier beter kunnen. Wat kan ik nog verbeteren. Dames dit is wel een gevaar, want na 1 jaar denkt die toch van goh deze relatie loopt leuk. Maar hoe kan ik dit nog iets efficiënter laten verlopen, een garantie voor relatieproblemen. Daarnaast wil Mark continu sneller dan z’n omgeving. Kijk het is logisch dat als het elke dag gigantisch warm is, dan je dan het liefst het wat rustiger aan doet. Dat hebben we hier de afgelopen 2 week wel gemerkt toen het warmer was dan 25 graden, het tempo zakte hier ook onderuit. Tel daarnaast ook nog dat onze Mark de reden is dat de plaatselijke kroeg is gesloten, nee dan denk ik inderdaad dat er ook wel wat collega’s zijn die denken van kerel Mañana Mañana. Hij zorgt wel goed voor het dorp hoor, dus tsja gewoon schrijven dames. Is gewoon een jonge god in een heerlijk Afrikaans land.

Boer 4 is van oorsprong een Drenthi, maar woont alweer een tijdje in Canada. Heeft daar z’n bedrijf leuk lopen, wat koeien en wat kippen. Heeft uit een vorige relatie nog 2 kinderen en gaat op elke zondag steevast naar de kerk. Wat meer is dan alleen een wekelijks verplicht nummertje, nee het is deelnemen en één zijn in de brede gemeenschap die ze daar hebben. Nou dat is op zich mooi. Riks heet onze boer trouwens en heeft een groot stukkie land, zo groot dat die geen adres heeft. Ook logisch want de post voor het hele dorp wordt afgeleverd bij de plaatselijke supermarkt, wat ook gelijk de snackbar, pizzaria etc. etc. is. Yvon moest waarschijnlijk budget class vliegen van Texas naar Canada want haar humeur was er nog niet beter op geworden. ‘Het kippenhok is een leuker huisje dan jouw huis’ en ‘ga je nu ontbijt voor me maken!’, tsja denk dat Riks gelijk weer begreep dat er ook nadelen zijn aan het hebben van een te bazige kip in huis. Oh dames, mochten de eierstokken bij u nog wat rinkelen dan bent u bij onze Riks ook aan het goede adres. Hij wil dolgraag nog wel wat kids erbij…

Boer 5 is eigenlijk geen boer op dit moment. Ja nou ja technisch gesproken heeft die wel een heleboel schuren, maar het ligt allemaal nog een beetje in de planfase. Maar als die plannen allemaal lukken dan is DEEvid (schrijf David maar zeg DEEvid) een super grote boer daar in Roemenië. Hij komt oorspronkelijk uit Brabant, maar is na een paar jaar werken in Duitsland nu iets verder naar het oosten getrokken. Waar menig Nederlandse man tegenwoordig zijn levenspartner uit Roemenië haalt wil DEEvid graag een Nederlandse dame naar daar halen. De dames daar zijn wel aardig enzo, maar DEEvid wil graag een verzorgde vrouw, hoeft niet heel mooi te zijn maar wel verzorgd. Zijn eigen woorden waren dit overigens. Dames weet als u die kant op gaat, er moet nog een hoop gebeuren, maar als het hem lukt dan staat er ook een prachtig mooi groot bedrijf. Waarbij trouwens dan plan 2 naar voren komt, want de akkerbouw wil die ook nog in. Kortom ambitieuze plannen, maar of ze allemaal uitkomen… Er zal de komende jaren in elk geval hard gewerkt moeten worden.

Nou dat waren de 5 boeren. Mijn voorspelling is dat Mark, Riks en ook Herman wel veel leuke brieven gaan krijgen. Herman er toch bijgedaan omdat Frankrijk nog redelijk te berijden is mocht het niets zijn. Olke en DEEvid die moeten net het geluk hebben dat die éne ware vrouw zat te kijken en wil schrijven. Maar ook die zullen brieven krijgen. Kortom vanaf januari is het weer drie maand smullen voor de tv!

Opeens weet je het: Pigment Glaucoom

Nou denkt u wellicht van ja dat klinkt best lekker als je er bami en wat saté bij doet, maar het is niets om te eten. Het is een progressieve oogaandoening waar ik last van heb. Voordat u te erg schrikt het klinkt erg maar valt uiteindelijk gelukkig best wel mee. Kan er gewoon 100 mee worden, dus wees gerust, u hoeft u vakantie nog niet om te boeken.

Het begon allemaal ergens na onze Europese rondtocht, ik begon wat duidelijker te merken dat m’n rechteroog ietsjes minder werd. Ja minder, het zicht was ietsjes ‘vager’ en ik merkte dat m’n linkeroog het iets meer overnam. Ik zag gewoon prima omdat je hersens er wel weer een compleet beeld van maakten. Rechts was gewoon ietsjes ‘vager’. Nou ja dat kan natuurlijk aan allerlei zaken liggen.

Dus meer verse groente, ietsjes minder drinken maar het hielp allemaal niet. De logische conclusie die ik dan voor mezelf trok is dat ik gewoon aan een bril toe was. Had me er stiekem al een beetje op voorbereid, heel de familie heeft tenslotte een bril. Dus ik zou ooit ook wel eens aan de beurt. En ach er lopen op deze aardkloot meer hele knappe mensen rond met een bril, dus mij zou het ook niet misstaan. Nou goed volgende stap is dan een afspraak maken bij een opticien.

Nu kende m’n vriendin een goede opticien, maar die zat in Sneek. Maar dat was een goed geschoolde en ervaren man, dus als we weer eens in ’t buutenland zouden zijn dan moesten we daar maar heen. De weken vlogen voorbij, geen verandering en toen we eind november weer in het mooie Sneek aangekomen waren, hadden we een afspraak staan om zaterdagochtend om 11:00 uur bij de beste man te zijn. Dus wij ’s ochtends vroeg op de fietse naar het centrum, aangezien mijn schoonouders ietsjes kleiner zijn was dat best nog een redelijk aparte fietstocht maar goed.

Een hele aardige vent neemt me mee naar een hokje en begint me voor een apparaat te zetten. Dit apparaat meet de zogeheten oogdruk. Geen flauw idee dat je dat kon meten, dat dat meespeelde maar goed het zal. Nu wordt oogdruk gemeten door er heel kort even een beetje lucht tegen aan te spuiten, dan moet je je ogen even openhouden en dan weet die wat de druk is. Nu is dat de eerste keer best even wennen. Want je kijkt in dat apparaat met één oog en bij de lucht schrik je, doet je ogen dicht en geen meting. Na een paar keer kwamen er resultaten. De opticien zei nog, dat is wel vrij hoog. Denk niet dat die klopt, even opnieuw meten. Maar opnieuw was het resultaat hoog, vrij hoog. Een oogdruk van 50, waarbij is mij later verteld 14 normaal is en eigenlijk als het boven de 20 is je er even mee heen moet.

De Opticien neemt me mee naar een andere kamer en meet daar opnieuw de druk, ja dat apparaat geeft ook diezelfde druk aan. Ja één apparaat kan nog een keer stuk zijn, maar twee achter elkaar dat was wat veel toeval. Kortom mijn oogdruk was wel erg hoog, eigenlijk heel hoog. De beste man zei nog dat is ‘net’ goet en vroeg me even te wachten in de winkel. Ondertussen moest hij even nadenken en ging die verder met mijn vriendin, die moest ook haar periodieke controle hebben.

Ik zat daar op dat moment in die winkel en moest dus even wachten. Wetende dat de druk op of in m’n ogen niet goed was. Wat is dan het allerdomste wat je kan doen… Precies ik ging even googlen. Doe dat nooit als je nog geen helderheid hebt of uitleg van een arts, want doem en verdommenis komen dan vrij hard op je af. Na 10 minuten kwam de beste man weer naar me toe en nam me nog eens mee. Bij de nieuwe meting kon de druk zelfs, in het rechteroog, niet meer gemeten worden, wat zou inhouden dat die in één oog zou zijn opgelopen tot 60. Dat was niet goed, de man heeft verder het zicht nog wel even getest. Maar dat was allemaal prima, dat ik wat minder zag had te maken met de hoge oogdruk. Kreeg het klemmende advies om toch diezelfde dag nog even naar een oogarts te gaan, dat moest via de huisarts.

We fietsen terug naar het huis van m’n schoonouders, in m’n hoofd gingen allerlei scenario’s rond. Google zelf maar even op gevolgen hoge oogdruk. Anyway daar aangekomen gebeld met de huisartsenpraktijk Groningen. Want mijn huisarts had dat weekend geen dienst. Door de assistent te woord gestaan en daar kwamen gelukkig, nadat ik wat vragen had beantwoord, wat kalmerende woorden. Ik had namelijk geen kloppende hoofdpijn, was niet misselijk en zag ook geen lichtflitsen. Dan is er namelijk acuut iets mis en moet je zo snel mogelijk naar het ziekenhuis. Had ik geen last van, maar de oogdruk was wel hoger dan het zou moeten zijn. Kortom maakt u zich niet al te druk, de dienstdoende huisarts neemt zo contact met u op.

Na een klein half uur word ik teruggebeld en stelt de huisarts me dezelfde vragen, ook vraagt die hoe het zicht is in het andere oog en qua het centrale zicht. Dat is allemaal goed, verder geen last, voel me ook lichamelijk gezien goed. Nou of ik in staat was nog even langs te komen want dat leek hem wel verstandig. Wij hebben op dat moment afscheid genomen van de schoonouders, zijn in de auto gestapt op weg naar Groningen. Daar aangekomen op de fiets naar de huisartsenpost.

Wat een drukte van in- en uitgaande sportblessures was het daar. Een hoop mensen die de maandag niet lopend naar hun werk of school kunnen. Wij zaten keurig in een hoekje te wachten, na een klein kwartier haalde de dienstdoende arts ons op. Na wat vragen nam hij contact op met de oogarts van het UMCG. Die beste man had wel ruimte en of ik me wilde melden op de spoedpolie. Dus wij steken de weg over en gaan richting het UMCG.

Daar aangekomen zat ik na 15 minuten te praten met de oogarts, die heeft wat metingen gedaan en kwam vrij snel met het verlossende antwoord. U heeft glaucoom, dat is een oogaandoening wat er voor zorgt dat de Iris en de lens wat vaker dan normaal tegen elkaar komen. Dat levert extra schilfertjes op in het oog en die zorgen ervoor dat de afvoerbuis verstopt raakt. Dit zorgt ervoor dat de druk heel langzaam aan oploopt. Met als gevolg dat hierdoor de oogzenuw langzaam aan beschadigd raakt.

De beste oogarts deed daarna een test wat het gevolg en de schade mooi aantoonde. Ik moest de beste man recht in de ogen aankijken en daarna ging hij met z’n handen in alle hoeken van het ‘gezichtsveld’ zitten. Links kon ik alles zien en was het beeld goed. Rechts merkte ik dat ik aan de onderkant en linker onderkant gewoon minder zag. Dus ik zag zijn hand niet meer, het beeld was gewoon kleiner… Dat was dus al een beschadiging van het gezichtsveld, wat ontstaan is doordat de oogdruk al jarenlang te hoog is geweest.

Hij wist de oogdruk overigens met oogdruppen in een uur tijd al terug te brengen naar 20 aan de linkerkant en 30 aan de rechterkant. Dat was een goed teken zei de man. Want de druk moet weer normaal worden, dan stopt de verdere beschadiging en blijft het zicht zoals het nu is. En dat zou best prettig zijn want nogmaals het ‘centrale’ zicht (dus van beide ogen tegelijk) is prima, alleen als ik puur door m’n rechteroog kijk merk ik dat het minder is. Ik kreeg een recept mee voor oogdruppen en wat pillen om het vochtniveau in m’n lichaam wat naar beneden te krijgen. Moest dan maandag of dinsdag weer komen, kreeg ik wel bericht van. Maar zei die nog geruststellend, het is goed dat we er nu achter zijn gekomen in een vroeg stadium. Wel net een jaartje te laat, maar ja je merkt het pas als het al te laat is.

Hoe ontstaat zoiets, ja deze oogdruk heeft niets te maken met een hoge bloeddruk of stress achtige zaken, nee staat er volledig los van. Het kan bij één ieder ontstaan, vaak wel op latere leeftijd en het kan erfelijk zijn. Binnen mijn familie weet ik zo even niemand die hier last van heeft, dus ja waarom ik die pisang was geen idee. Maar met druppels was het onder controle te houden, moet dan wel de rest van m’n leven oogdruppels gebruiken.

Een andere optie was laseren, maar dit was slechts een tijdelijke oplossing. Er kon ook een extra afvoerkanaal gecreëerd worden, dit doen ze via een licht operatieve ingreep waarbij een dun klein plastic buisje wordt geplaatst naast het oog. Dus mocht het met de druppels niet werken, dan zijn er simpele alternatieven om het onder controle te houden.

Wij gingen wat gerust gestelder naar de apotheek en daar haalde ik m’n eerste portie druppels en pillen. Ik hoorde er ook bij, ik had ook iets. De dinsdag erop mocht ik voor controle heen en was de oogdruk keurig 14 aan beide kanten. Dat was mooi, super zelfs. De druppels sloegen aan en daarmee was het goed. Het verdere traject zou zijn dat ik in de maanden die zouden volgen meerdere malen een gezichtsveldanalyseonderzoek (en die met 3 keer woordwaarde) zou ondergaan. Dan was bekend wat precies de beschadiging is. Die werd dan ook half jaarlijks opnieuw opgemeten om te zien of het zo gebleven is of dat het verder aan het beschadigen is.

Een nieuwe oogarts, want bij het UMCG lopen er heel wat rond, legde me nog een paar dingen uit. Ik moest bij de familie even goed aangeven dat het erfelijk zou kunnen zijn, dus dat men periodiek ook even de oogdruk moest laten opnemen. Het liefst in het ziekenhuis, maar bij een opticien mocht ook. Daarnaast moest ik melding doen bij het CBR. Verzekeringstechnisch is dat nodig namelijk, mocht je een ongeluk krijgen en de tegenpartij komt erachter dat je een oogaandoening hebt, voila dan sta je 3-0 achter en kan je betalen. Als laatste gaf ze me nog de tip om even niet heel actief te gaan sporten, want dat kon zorgen voor pieken in de druk. Dat wilden we juist even voorkomen. Kortom niet alles was nadelig!

Zo’n melding bij het CBR kost een kleine € 30, het heet een Eigen Verklaring. Aangevuld met een huisarts verklaring (was het eerste bericht) stuur je die terug, het CBR noteert het, checkt het en komt met de uitslag wat de gevolgen zijn voor je rijbewijs. Dus dat hebben we gelijk de volgende dag gedaan, plus een rondje bellen met huisartsen. Nou dus helemaal niemand die daar aan mee wil werken, kreeg steeds de verwijzing naar één of andere vage website, de rijbewijskeuringsarts.nl ofzo. Maar aangezien die website er wel heel crappy uitzag, voornamelijk gericht was op de mensen boven de 75 leek me dat niet echt een optie. Want overal stond bij dat je ook wat urine moest inleveren. Ik dacht nog even slim te zijn en het UMCG te vragen, maar het UMCG doet niet aan rijbewijskeuringen.

Na een paar week ontving ik post van het CBR, daarbij zat ook een overzicht van instellingen die binnen een periode van 2 weken een oogkeuring zouden moeten kunnen doen. Nou zal het vast heel druk zijn geweest of iets dergelijks, want de instellingen in een cirkel van 20 km rondom de Stad hadden een wachtlijst van anderhalf tot 3 maand. Die van Assen was nog het kortst dus me daar maar op de lijst laten zetten.

Ondertussen moest ik ’s ochtends, ’s middags laat en ’s avonds voor het slapen druppelen. De pillen waren niet meer nodig. Nu is dat best ingewikkeld om zo’n oogdruppel goed in te brengen. Want de natuurlijke neiging zodra er iets dichtbij komt is knipperen of oog dicht. De eerste paar keren is het dan ook wennen, vloeken, afvegen en opnieuw proberen. Lui als ik ben had ik het werk mooi uitbesteed aan m’n vriendin, maar gelukkig was ze vrij streng en moest ik het zelf maar gaan leren. Gelukkig want het gaat nu best goed. Alleen ’s ochtends vroeg gaat het nog wel eens mis. Kijk het linkeroog is helemaal goed, dus ik zie dat de flacon erboven hangt en dikke prima verder. Maar rechts is het wat vager, dus kan ik niet goed zien of de lading goed neerkomt. Nou goed dat levert vooral ’s ochtends nog wel wat frustratie op, kunt u zich vast wat voorstellen.

Redelijk wat oogmetingen gedaan met wisselende uitslagen. Soms was de druk 14, soms 18 of 20. Maar nooit hoger dan dat, een goed teken. Na 4 gezichtsveldanalyses bleek inderdaad dat m’n linkeroog helemaal schoon is, het rechteroog is aan de onder & linkeronderkant beschadigd en daar is het zicht weg. Komt ook niet weer terug. Dus ik heb daar gewoon een kleiner blikveld. Is niet erg want als ik beide ogen open heb, heb ik prima beeld. Aangezien de druk toch wel wat hoger is dan normaal gesproken vond de arts het van belang dat ik toch een operatie ging doen.

Het beschadigen zou namelijk heel erg langzaam door gaan en dat zou inhouden dat m’n rechteroog steeds minder zou worden. Dat zou niet erg zijn als ik 65 zou zijn, het duurt jaren namelijk voor het echt zichtbaar erger wordt. Maar nu ik nog zo’n jonge god ben van 35 was het toch wel verstandig om een operatie te doen. De druk werd zo natuurlijk laag gehouden, net als bij ieder ander mens. Ook kon ik dan terug naar 1 druppel in plaats van de 5 die ik nu dagelijks in ieder oog doe. De operatie moet nog worden gepland maar zal ergens dit halfjaar gebeuren. Is dus een simpele ingreep en een operatie welke ze meerdere malen per week uitvoeren. Wordt gepland zeg maar.

Dan het CBR verhaal, na een paar weken was het dan zover. Ik mocht me melden in het mooie ziekenhuis van Assen. Op een vrijdagmiddag en het werd aangeraden dat ik niet zelf reed. Want uiteraard reed ik nog gewoon auto, niemand had gezegd dat dit niet meer mocht en ik was zelf ook wel zo slim om dit even niet expliciet te vragen bij het CBR J. Aangezien m’n vriendin redelijk griepig op bed lag, ging ik lekker met de trein en bus richting het wekelijkse keuringsuurtje.

Een mooie geldklopperij is dat trouwens, 70 €uro betalen, contant afrekenen (pinnen dat kon daar nog niet, iets wat ik overigens uiteraard niet gelezen had maar goed dat er nog net 70 € in de knip zat. Daar heeft de arts alles opnieuw gemeten en kreeg ik gelukkig te horen wat ik al vaker gehoord had. Links is goed, rechts wat beschadigd. Maar dit levert geen problemen op voor het rijden, dit werd op papier gezet en naar het CBR gestuurd. Ondertussen waren we toen al een kleine 100 € verder en dat is allemaal niet declareerbaar bij de zorgverzekering! Oh ja en ik ben voortaan m’n eigen risico kwijt J Ach ja privatisering van de markt heeft het gelukkig goedkoper gemaakt toch…

Ondertussen heb ik van het CBR de uitslag gekregen. In plaats van een rijbewijs welke 10 jaar geldig is, moet ik het eerst doen voor 5 jaar. Oh trouwens dat houdt dus in dat je een nieuw rijbewijs moet aanvragen, waarbij ik verwacht dat dat ook niet gratis is. Ach ja zo sponsoren we de B.V. Nederland ook nog iets in elk geval! Terwijl ik dit tik heb ik net m’n eerste portie van de middagdruppen gehad. De andere komen zo, er moet altijd 4 minuten tussen zitten. De andere is een leuke omdat die wat prikt en daarna gaan de ogen altijd leuk tranen. Dus mocht u me ooit tegenkomen rond het eind van de middag en ik heb wat natte ogen. Dan is dit de reden, niets anders!

Waarom ik dit op facebook, twitter en m’n blog flikker, nou ja ik zet er ook op als ik gezellig naar de film ga, naar Pinkpop of alle andere domme bullshit. Dus dan moet zo’n update ook gewoon gedeeld worden. Klonk erg in het begin maar gelukkig valt het allemaal best mee! Weet in elk geval dat ik qua ogen de rest van m’n leven onder controle sta, door leuke blonde zusters over het algemeen. Dat laatste is bijzaak!

De #AsoOpa mist Lucille Werner & #Lingo

Serieus wat is er aan de hand met onze maatschappij? Ik bedoel het is een mooie zonnige zaterdag in november. Het is qua temperatuur nog vrij zacht en ach het is toch prima, de meeste bladeren zijn van de boom enzo. Dus kortom lekker weekend, geen gezeur enzo. Maar dacht een opa van 83 anders over. Die vond het nodig om op mij even helemaal los te gaan, ik als brutale jonge vlegel die geen respect heb voor ouderen.

En uiteraard, u kent mij, ik kan best wel eens bij-de-hand uit de hoek komen, maar een asociaal? Iemand die geen respect heeft voor onze oudere medemens? Kom op man dat heb ik dus wel, ik laat jullie voor op de weg, laat jullie oversteken en ja je mag voor in de winkel. Dus come on dude ik heb respect en ben netjes in m’n gedrag richting de oudere medebewoner van deze planeet. Ben verdorie zelfs lid van een vakbond!

Het gebeurde bij een winkel in de stad, ik had de auto netjes in een parkeervak geplaatst. Naast een groene scheef staande auto. Maar er was volop ruimte om uit- en in te stappen. Dus wij lopen de winkel in, doen onze boodschappen, betalen en gaan weer richting de auto. Op dat moment lopen 2 wat oudere mensen voor ons richting de auto.

Terwijl wij de boodschappen achter in de auto zetten hoor ik de oude man zeggen ‘nou dat is weer knap geparkeerd’, ‘sommige mensen denken ook niet aan anderen’. Zijn zoon loopt op dat moment terug richting de winkel om het karretje terug te brengen. De oude man loopt richting de bestuurdersingang, waarna hij mij aankijkt en vraagt of ik dit nou normaal vindt.

Nu was het geen typische bejaardenauto trouwens, dus één met extra hoge instap. Wat best makkelijk is als je wat ouder bent en de gewrichten niet meer zo soepel zijn als 60 jaar geleden. Nee het was een lage bak, waarbij de beste man de deur volledig moest opengooien om in te kunnen stappen. Dat was dus nu niet mogelijk want mijn auto stond naast die van hem. Hij gebaard dat ik eerst moet wegrijden, maar ja we waren nog druk bezig met uitpakken en het karretje terugbrengen dus ff geduld.

De beste man wordt daarna boos, stapt in maar krijgt z’n benen niet in de auto. Zijn zoon zit op dat moment ook weer in de auto en roept nog dat we lekker bezig zijn. Zijn vader is al 83 en daar moesten we maar respect voor hebben. De oude man zelf bevestigd dit en vindt ons maar brutale jonge vlegels van 25. ‘Je hebt zeker nog maar net je rijbewijs’ Daarna schreeuwt die dat wij eerst weg moeten, want anders kan hij er niet inkomen.

De oudere man zat dus in de auto maar z’n benen staken nog uit de auto. De deur stond nog half open, met als gevolg dat ik dus niet kon instappen want onze portieren stonden tegen over elkaar :). Dat legde ik de man uit waarop die zuchtend en kreunend uitstapte en mij gebaarde dat ik voorzichtig moest instappen omdat ik anders z’n auto nog kon beschadigen.

Ik ben ingestapt, heb de man en zijn zoon nog een prettige dag gewenst en we zijn weggereden. Maar zit al een uur met een paar dingen in m’n hoofd die ik toch de beste man nog even wil meegeven.

Haal een fatsoenlijke auto, één die past bij de leeftijd waarop je makkelijk kan in- en uitstappen.

Als je moeite hebt met inparkeren zorg dan dat je op een plek staat waarbij je altijd ruimte hebt. Dus niet midden in een vak, maar aan de zijkanten.

Laat je zoon rijden, alhoewel ik me afvraag of de beste man daar toe in staat was.

Lever je rijbewijs in en laat het lekker bezorgen, of ga lopen ofzo.

Tel eens tot 10, als dat niet meer lukt dan gewoon een paar keer tot 3. Maar relaxx eens wat.

Tsja je haalt Lingo van tv en de oudjes worden gefrustreerd! Laat svp dit soort programma’s op de publieke tv houden! Het heeft nut. Het had ervoor gezorgd dat deze man gewoon relaxxt was en niet zo’n opgefokte asoopa!

Volvo auto’s hebben goeie accu’s!

Het is zondagochtend rond 06:45 uur. We liggen net 4 uur in bed, eerst een gezellig verjaardagsfeestje in Zuidhorn. Thuis nog even één La Chouffe naar binnen gewerkt en richting bed. Ik ben wakker en nu is dat op dat tijdstip niet heel vreemd hoor. Elke ochtend tussen 06.30 en 06.45 uur ben ik wel wakker, door de weeks een mooi moment om eruit te gaan. ’s Weekends een mooi moment om na een korte sanitaire stop er nog een paar slaapuurtjes aan vast te knopen.

Maar dat lukt nu niet, er is een irritant geluid. Een alarm gaat af. Ergens buiten, waarschijnlijk een auto. Valt niets te zien, maar wel te horen. Het gaat 30 seconden af, daarna is het stil en daarna gaat het weer door. Niemand die naar buiten gaat, het ding blijft loeien.

M’n vriendin heeft uit voorzorg standaard al oordoppen in, iets met dat ik extra snurk als ik een drankje op heb. Dus die slaapt nog lekker, maar met die herrie kom ik dus niet meer in slaap. In de logeerkamer is het geluid ook te horen, dus dat is geen optie. Op naar de woonkamer, het is daar nog redelijk rustig dus hallo bank, tot over een paar uurtjes wereld.

Het is ongeveer 09.30 uur als m’n vriendin gedoucht en wel voor me staat. Wat een pokkeherrie, zegt ze. Op dat moment loopt de buurman, niet al te vrolijk kijkend, richting de geparkeerde auto’s achter onze flat. Hij blijft er voor één staan, dat was de boosdoener. Een rode Volvo, groot type, maakt nog steeds veel herrie. De auto is niet bekend bij ons, staat er voor het eerst.

Tijdens het ontbijten zien we ineens een politieauto langs rijden. Twee politieagentes stappen uit en ontfermen zich over de rode Volvo. Het ding maakt nog steeds herrie, goeie accu’s dat wel. Mijn hoop was een beetje dat dat kreng na een uur stil zou zijn. Maar goed, de dienders bellen wat en gaan daarna op de hoek van de straat wachten. De buurman loopt naar buiten en raakt in gesprek met de dames. Vanaf 04.00 uur maakt dat ding al herrie, we hebben niet kunnen slapen. Kunnen jullie er wat aan doen, is de vraag. Er wordt aan gewerkt…

En inderdaad, een half uur daarna verschijnt de redding. Een grote gele vrachtwagen uut Hoogkerk rijdt de straat in. De wagen wordt langzaam erop getrokken en onder een waarschijnlijk groot applaus, van alle mensen in de 4 omliggende flats, wordt de auto piepend en al afgevoerd. De dienders rijden weg en rond 11.30 uur is het weer rustig in de straat.

Rond 15:00 uur valt het me ineens op dat dezelfde man weer door de staat loopt, ergens tussen de 40 en 50 schat ik. Hij heeft een korte broek, rode polo. Hij zou prima bij de Volvo kunnen passen. Ken de beste man overigens niet. Maar nadat die voor de 4e keer goed turend door de straat loopt, weet ik het zeker. Deze man is driftig op zoek naar zijn auto. Maar ja die is weg.

Dan stopt er aan de overkant van de straat een politiebusje. Waarschijnlijk gebeld door de eigenaar in z’n korte broek. Na wat praten mag de man mee in het busje, waarschijnlijk richting z’n auto. Die naar alle waarschijnlijkheid nog steeds piepend ergens in een garage of in een verlaten hoekje van een groot parkeerterrein staat.

De man had z’n zondagmiddag vast ook anders voorgesteld, wilde op tijd naar huis rijden om lekker te genieten van de wedstrijd Cambuur – Groningen. Maar ja helaas kon die op jacht naar z’n auto. Zal van de politie wel een kleine preek krijgen dat die voortaan wat beter op z’n auto let, dat als het alarm gaat dat die hem dan uitzet. Waarna die na betaling van de wegsleep kosten weer weg mag. Ach denk dat de man achteraf blij is dat hem dit gebeurd is, hij heeft de wedstrijd niet hoeven zien!

 

 

#bzv S08E01 Yvon & Tommie gaan op pad bie de boeren

De nachten duren langer, dagen worden korter, kortom tijd voor wat gezelligheid in huis. Om 20 over 8 rijdt Yvon met haar rode 4×4 ons beeld binnen. 3,2 miljoen landgenoten zien Yvon met naast haar, haar hond Tommie zitten, plus aan de voorruit een TomTom geplakt. We moeten natuurlijk geloven dat ons Yvonnetje inderdaad vanuit haar eigen woonplaats naar alle boeren rijd in deze bak.

Dat er overal waar ze langsrijdt al cameramensen langs de weg of in de wei staan maakt even niet uit. Yvon rijdt op de TomTom langs alle boeren, samen met Tommie. Waar het blauwe busje is gebleven wordt niet echt duidelijk in het hele verhaal, maar het is mooi dat ze de oude auto van Bassie en Adriaan mogen gebruiken.

Yvon scheurt naar de eerste boer, Theo. Hij woont in Noord Holland en runt samen met de familie het bedrijf. Daar maken ze onder andere kaas, Theo is de assistent, zijn broer is de daadwerkelijke kaasboer. Theo heeft hele zachte handen, dat komt onder andere doordat die de afgelopen 9 jaar niets aan z’n huis heeft gedaan. Dus dames succes daar straks! Maar verder oogt Theo wel sympathiek.

Dan rijdt Yvon, overigens zonder gordel maar goed bij de KRO heb je extra bescherming waarschijnlijk, verder naar Willem. Nee niet de Willem van 2 series terug, dit is een nieuwe. Willem is 47 en heeft een geavanceerde melkrobot. Dan heeft Willem meer tijd voor de 15.000 slachtkippen, want ja die zijn er ook. Yvon kijkt wel heel erg aandachtig naar de melkrobot, maar kan zich gelukkig inhouden. De vrouwen van Willem moeten straks netjes en geschoren zijn, want zo heeft die z’n koeien ook het liefst. En vrouwen zijn net vissen.

Dan naar Geert uut Grunn, nou ja nog net. Geert moet ondertiteld worden omdat die een heel klein beetje knaut en iets sneller praat dan normaal. Maar Geert is een aardige man van 65 jaar, hij is een aantal jaren geleden z’n vrouw verloren. Samen met z’n vrouw had die het bedrijf opgebouwd en het is nu tijd voor een nieuwe vrouw. Geert is een man van aanpakken, deurpakken en nait soez’n. Overigens regent het en Yvon heeft iets wits aan, ze gaat niet naar binnen want dit is haar kans om miss wet T-shirt te worden. Maar helaas.

Dan naar de andere Groningse boer, aangezien Groningen zo ver weg ligt hebben ze de boeren maar achter elkaar geplakt. Ook wel zo economisch verantwoord, zeker als je met een rode 4×4 uit 1970 alle boeren bij langs rijd. Er boert niets boven Groningen! We komen aan bij Janko, die z’n aardappels behandelt als eieren. Nee Yvon niet op de aardappels gaan zitten, het was beeldspraak. Als je je dan toch verveelt ga het overhemd van Janko maar even strijken, want dat ging nog niet helemaal goed. Terwijl het verder een hele aardige rustige jongen is, hij twijfelt ook wel eens wat maar dat is nergens voor nodig. Hij heeft z’n bedrijf goed voor elkaar, het huis is netjes en in de tuin kan je heerlijk nagenieten van een lekkere werkdag. Nee dikke prima.

Dan naar de Betuwe, op naar Leo. Leo rookt en drinkt en z’n zus is ook kop de boerderij. Leo was 8 maanden getrouwd toen zijn vrouw overleed, Leo en het ambulancepersoneel waren erbij maar het mocht niet baten. Leo is nu weer op zoek naar de liefde en het moet een beetje snel want Leo wil ook nog kinderen. Dus dames met tikkende eierstokken, schrijf even een briefje.

Van Leo gaat Yvon naar Tom, één van de jonkies uit het programma. Tom is 32 en woont boven z’n eigen bollenbedrijf. Maar heeft daar wel een hele nette woning neergezet. Tom wil graag verliefd worden, trouwen en ook bij die vrouw blijven. Maar voordat die dat doet wil die het wel 100% zeker weten. Z’n ouders zijn net gescheiden, maar helpen hem nog wel mee met het bedrijf. Dus dat is wel mooi. Hij heeft ook een motor en daar rijd die graag op rond, uiteraard mag Yvon mee. Ze rijden beide zonder beschermende kleding, maar ja als je in de 4×4 zonder gordels kan rijden dan hoeft het op de motor ook niet natuurlijk.

Van Leo gaan we naar Mario, hij is 53 en doet iets met varkens maar is ook heel handig. Hij klust graag en woont in het gezellige Brabant jonge! Dat klussen vindt die overigens wel leuk maar in z’n eigen schuur even netjes een plafond erin hangen is nog niet helemaal gelukt, de latjes en het isolatiemateriaal zien we zitten. In de keuken is onze Mario ook niet echt een held. Hij krijgt z’n eten van de mensen van ‘tafeltje dekje’, hij kruist van te voren aan wat die wil hebben en gooit het in de ping. Mario is niet echt een prater, Yvon heeft haar bord nog halfvol als Mario subtiel zegt: ‘zullen we het toetje maar pakken’. Kortom door eten en dan pas weer kletsen.

Dan gaan we naar de boerin van dit jaar, ze staat op het land en heeft haar mooiste T-shirt aangetrokken. Ze houd niet zo van spuiten, ze doet veel biologisch. Ze heet Bertie en ze knapt zelf oude buggy’s op. Haar huis ziet er netjes uit, ze heeft zelfs een kraan waar al 100 graden water uit komt. Vet handig! Ik zou zeggen gooi Janko en Bertie samen en we hebben een mannelijke en een vrouwelijke boer. Maar daar komt de aap uit de mouw, want Bertie zoekt een boerin! Ja heren, helaas we kunnen dit jaar niet meedoen. Ze zoeken allemaal een vrouw! Bertie is dus technisch, politiek actief geweest en kan ook nog dj’en. Overigens had Yvon bij dat dj’en nog een leuk grapje: ‘daar draait ze haar hand niet voor om’.

Van de ene vrouwzoekende boerin gaan we naar Gert-Jan uut Brabant. Gert-Jan is 40 en zoekt vervanging voor z’n ouders. Daar woont hij nu al 40 jaar, maar hij krijgt ook wel door dat dit ooit eens gaat eindigen. Dus het zou wel makkelijk zijn als het dienstverleningspakket kan worden over genomen. Gert-Jan heeft geen flauw idee hoe die brood zou moeten smeren, of schoonmaken of wat dan ook. Hij heeft wel een disco boot, daar vaart die elke avond mee op het water of hangt die erachter terwijl die staat op een plankie. De muziek op de disco boot kan erg hard, dat is handig want dan hoeft die zelf niet te praten. Want praten dat is Gert-Jan z’n ding niet echt zo.

Van Gert-Jan gaan we naar de andere en laatste boer. Ook weer een jonkie, hij heet Jan en woont op Texel. U weet wel ons enige eiland met stoplichten. Jan legt allereerst even aan Yvon uit dat als je melk uit de schapen wil hebben, je ze dan eerst keihard in de uiers moet slaan. Dus dames als die soms ’s nachts even uithaalt, neem hem niets kwalijks. Jan heeft naast z’n schapenfarm ook een camping en heeft een mieters mooi plekje op Texel. Ga schrijven want het ziet er mooi uit!

Goed we hebben dus 10 boeren. Als ik mag gokken wie er door gaan:

Jan & Tom als de 2 jonkies, zullen wel veel brieven krijgen

Bertie hopelijk

Geert zou heel mooi zijn en dan maar Mario

 

Tot januari!